Officieel woont hij nog op Aruba, waar zijn vrouw actief is in het onderwijs, maar kosmopoliet Martin Koopman ruikt de stal van zijn Sallandse roots. Zijn terugkeer naar de regio Raalte is een kwestie van tijd. “We hebben kinderen, kleinkinderen, mijn vader leeft nog en is 93 jaar oud,” zegt de 65-jarige Koopman. “Ik heb hem best gemist in de voorbije jaren, dus zie ik er naar uit de rest van zijn levensjaren bij hem in de buurt te kunnen zijn.”

Virtuele rechtszaal
Senior heeft op zijn ouwe dag last van zijn gehoor. Misschien maar goed ook, mijmert Koopman, want het is beter om níet alle details van de onnavolgbare ontwikkelingen mee te krijgen. Zo had hij graag op gepaste wijze afscheid genomen van zijn nomadenbestaan als trainer, maar zit er niets anders op dan zijn laatste dienstverband voor de rechter te beslechten. De opponent in de virtuele rechtszaal: de voetbalbond van de Malediven, de eilandengroep in de Indische Oceaan. “Ik heb een contract tot 2024 en ik heb een advocaat in de arm genomen om financiële compensatie te eisen.”

Horroroord
Koopman was er, vanaf februari 2020, bondscoach van het nationale elftal. Nog diezelfde maand brak de coronapandemie uit en ging ook op de Malediven alles op slot (“van tropisch paradijs tot horroroord”) en was hij aangewezen op een monotoon leven van acht maanden in de kamer van zijn spookhotel in de hoofdstad Malé. “Ik moest mezelf daar fit zien te houden met het lopen van rondjes en het creëren van een provisorische fitnessruimte op het dak. Met stoelen, staven. Als trainer ben je een voorbeeld en moet je uitstralen dat je er alles aan doet om, juist in moeilijke omstandigheden,
creatief en stressbestendig te zijn.”

Eindtoernooi Azië Cup
Oh, hij had best het vliegtuig huiswaarts kunnen pakken. “Dat had met behulp van de overheid best gekund. Maar ik ben geen wegloper. Ik heb een nogal groot gevoel voor verantwoordelijkheid. Ik had niet voor niets een contract getekend. Sterker nog, voordat er officieel een bal was getrapt, werd mijn contract met drie jaar verlengd. Ze vonden het mooi dat ik de Malediven trouw bleef.” Toen er eenmaal, na welgeteld tien trainingen, gevoetbald kon worden, plaatste hij zich met de nietige eilandengroep voor het eerst in de historie voor het eindtoernooi van de Azië Cup, onder meer na een gelijkspel tegen het veel hoger aangeschreven Filippijnen. “Het regende complimenten.”

Wegens succes ontslagen
Maar het bleek allemaal geen sikkenpit waard te zijn. Een delegatie van de bond deelde hem hakkelend en stotterend mee dat hij moest vertrekken. “Wegens succes ontslagen,” schampert hij. “Iets anders kan ik er niet van maken. Ja, ze kwamen met drogredenen aanzetten, dat er te weinig ontwikkeling in het spel zat, dat ik mijn assistent te belangrijk maakte. Ik had moeten winnen van een grootmacht als China. En er waren wisselspelers die ontevreden waren. Nou ja, dat laatste is toch wel het beste compliment dat je kunt krijgen. Je zult maar met tevreden reserves te maken hebben. Nee, ik denk dat ze de kostenpost van mijn salaris niet langer konden of wilden dragen.”

‘MIJN WERK IN
DIVERSE CULTUREN
HEEFT ME ALS
MENS VERRIJKT’

Terugblikken met brede glimlach
Dan hebben ze aan Koopman een kwaaie. Via de Wereldvoetbalbond FIFA hoopt hij dus op gerechtigheid. Maar hoe onwaarachtig zijn internationale tour ook eindigt, hij kijkt er met een brede glimlach op terug. Op prachtige momenten,
zoals een periode van 2,5 jaar als assistent-bondscoach van Saoedi Arabië (“qua duur een record daar met mijn team Nederlandse collega’s”) en het winnen van de Super Cup in Ethiopië met Saint George SA (“een fantastisch land, het doet me pijn dat het daar nu uit de hand loopt”) tot het spelen voor 120.000 man met AS Vita-Club in Congo. “De situatie was daar explosief na de moord op de president, Kabila. Een dag na die wedstrijd kreeg ik een geweer van een militair op me gericht toen ik buiten het hotel op een taxi wachtte en een beetje aan het schrijven was in mijn notitieboekje. Hij stootte me aan met de kolf, dacht waarschijnlijk dat ik vijandige aantekeningen maakte. Terwijl ik het 4-3-3-systeem uittekende of zoiets, haha. Gelukkig liep het met een sisser af. Echt bang was ik op dat moment ook niet, heel gek.”

Voetbalschool in Salland
Hij leerde andere culturen te waarderen en had zo weer in Afrika aan de slag gekund. “Ik had toch weer een aantal aanbiedingen liggen.” In plaats daarvan komt hij terug, Koopman wil in de regio Salland een voetbalschool op poten zetten en is volop bezig met de voorbereidingen. “Ik wil mijn ervaring aanwenden om regionaal talent te ontdekken en op te leiden. En niet vrijblijvend, maar met een team van professionals. Want als ik het doe, doe ik het goed.”